Korzystając z bogatych materiałów źródłowych, przede wszystkim z listów, Autor tej książki przedstawił dzieje słynnych romansów z epoki romantyzmu, m.in. miłości Zygmunta Krasińskiego do Delfiny Potockiej, Fryderyka Chopina do George Sand, a także mniej może znaną lecz niezwykle przejmującą historię Autora Grottgera i Wandy Monne.Obraz miłości romantycznej przedstawiony w książce często odbiega od stereotypów, do jakich przywykliśmy, ukazuje bowiem ludzi z krwi i kości, z ich wszystkimi słabostkami i przywarami.

Książka specjalnie wydana z okazji Roku Chopinowskiego.Przewodnik po Warszawie czasów ChopinaFryderyk Chopin już za życia był doceniany i podziwiany. Dla Polaków stał się chlubą, a w miarę upływu lat - świętością narodową, dla cudzoziemców - jednym z najbardziej fascynujących muzyków wszech czasów. Nie sposób rozumieć w pełni muzykę Chopina bez znajomości miejsc jego dzieciństwa i młodości. Dlatego licznie przybywają do Warszawy z całego świata wielbiciele jego muzyki.Warszawa to największe na świecie miejsce kultu Fryderyk Chopina. Piękno Chopinowskiej muzyki i jej charakter sprawiły, że życie i dzieło kompozytora stały się dla melomanów obiektem ciągłego zainteresowania.Warszawa pielęgnuje pamięć wielkiego Polaka i dba o to, by w jej ofercie kulturalnej poświęconej twórczości Chopina każdego roku pojawiały się nowe interesujące propozycje.

Piotr Kaczkowski : Fotografik Adam Kaczkowski pierwszy raz pojechał na zdjęcia do Żelazowej Woli w 1957 roku, realizując zamówienie Ministerstwa Kultury i Sztuki. Wieczorem wywołał filmy, kilka następnych dni spędził w ciemni. "Nie jestem zadowolony, muszę jeszcze kilka razy pojechać, a w dodatku te wierzby trzeba sfotografować o świcie, najlepiej po burzy". No i zaczęło się. Przez dwadzieścia pięć następnych lat był w Żelazowej najmniej czterysta razy. Przeważnie pakując do samochodu nie tylko swoje aparaty, ale i statywy, ekrany odblaskowe domowej roboty, lampy z dziesiątkami przedłużaczy, i obowiązkowo drabinę. Czasami zabierał także mnie, byłem najstarszy z trojga dzieci i naprawdę ciekawy dlaczego dla wykonania jednego zdjęcia trzeba nagle, w mroźnym przedświcie pędzić godzinę, a potem po kwadransie pracy już spokojnie wracać do domu. Bo czasami telefon dzwonił o czwartej rano - "Panie Adamie, jest szadź na drzewach", albo "Kasztan przy wejściu do dworku zakwitł". To zaprzyjaźniony dozorca parku budził telefonistkę w centrali międzymiastowej, by pilnie przekazać wiadomość.(...)Czy zdjęcie może przekazać muzykę? Co słyszysz? - pytał mnie niejednokrotnie, gdy pomagałem mu w ciemni przy większych formatach Żelazowej. A ja, uczeń szkoły muzycznej w klasie fortepianu, odpowiadałem: Tak, słyszę Chopina w tych fotografiach, każdą odbitkę mogę zagrać. Pół wieku później, przygotowując wybór jego prac zorientowałem się, że to odczucie nie zanikło, nie zmieniło się. Z kilku tysięcy negatywów z Żelazowej Woli powstałych w latach 1957-1984, obecne wydawnictwo pokazuje czterdzieści. Dziś zarówno wnętrze dworku, otaczający go park, jak i okoliczne pejzaże wyglądają zupełnie inaczej. Te archiwalne fotografie pasują zatem bardziej do chopinowskich odczytań sprzed dziesięcioleci, gdy do Żelazowej Woli jeździli szukać natchnienia młodzi Adam Harasiewicz, Maurizio Pollini czy Martha Archerich, chociaż nadal mogą być inspiracją dla ich obecnych następców. Dla nas, odbiorców muzyki Chopina, pozostają zestawem obrazów i odzwierciedleniem klimatu, któremu bliżej do dziewiętnastego niż do dwudziestego pierwszego wieku.

Cienka książeczka przedstawiająca Żelazową Wolę, gdzie stoi Dom Urodzenia Fryderyka Chopina.